Patriotycznie, nostalgicznie

[otomato]

1940

Ostatni marsz, kierunek lufami wskazują
Już wiem, że Ariadny nić za chwil kilka pęknie
by zbłądziła nadzieja, choć broń repetują,
nie uklęknę i nikt z nas przed nimi nie klęknie

Nie zawiązujcie mi oczu proszę, chcę patrzeć
na mych braci stojących nad grobem i sosny,
których szum nie pozwoli pamięci tej zatrzeć,
szum stuletni, bólem wskroś opity, żałosny

Śliny brak, nie oddycham, rząd stoi jak wryty
Obła kula jak topór gęstwinę pokłada
Jeszcze Polska ...! - ktoś krzyknął ołowiem przeszyty
I jak anioł strącony w czeluści głąb wpada

I cisza, jak bezkresny ocean zielony
Stosem ciał pomarszczony, upadłych jak stali
Biel i czerwień wypustki błysnęły na fali
Przez burzę szaloną żagiel niezwyciężony

[otomato]

Plaga

Strach, złowieszczy szelest dokoła się wzmaga
To skrzydła o skrzydeł łomocą miliony
Jak armia bezkresna- szarańczy to plaga
Trawiąca dorobku społeczeństw zagony
I biada tej trzodzie, która swoją rasę
Ocenić śmie wyżej nad szarańczy masę

Nie dojrzysz, gdzie plagi ocean wysycha
Nie zliczysz, jak liczna motłochu jest siła
Bo pięciu się kluje tam, gdzie jeden zdycha
Bo pladze liczebność bez twarzy jest miła
Wybrzmiałą komendą hałastra niesiona
Nie płaczą, gdy milion żywota dokona

Tabunem bezwiednym twa ziemia zorana
Tak bardzo sam ogień niczemu nie szkodzi
Do szpiku pokoleń Ojczyzna skalana
We wszystko swym brudem szarańcza ugodzi
Nie zdoła, w myśl niecnej zagłady prawideł
Utrącić, gdyś silny, Twej duszy i skrzydeł

Nie oddam! Ni skrawka mych ojców krwawicy
Choć dzieli robactwo me ciało na strzępy
Zaczerpnij z odwagi i siły winnicy
Niech ścieli się truchło. Bij wroga zastępy
Nim spadnie ostatni łeb wrogi, nie spocznę
Niech patrzą, uśpione w krąg plagi żarłoczne

Przetrzymać jest łatwiej, gdy rozumu zbroją
Pokąsane ciało osłonisz przed wrogiem
Czas i sól tej ziemi rany twe wygoją
Plagom precz! Przed świętym domu twego progiem
Rój bezmózgi zawsze chcąc, czy nie chcąc zbłądzi,
Gdy rządzić chcą wszyscy, wtedy nikt nie rządzi

[otomato]

"Polska"

Jeśli kochasz ty Polskę jako bracie powiadasz,
Jeśli nosisz Ją w sercu jak przystało Ją nosić,
Czemu inne warianty nie ufając zakładasz?
Czemuż to o wzajemność Ona musi cię prosić?


Jeśli dobrem najwyższym zwykłeś Polskę nazywać,
Jeśli twierdzisz, że będziesz od piękniejszych Ją woleć,
Czemu to, co ci daje zwykłeś skrzętnie ukrywać?
Czemu tego, co wzięła nie potrafisz przeboleć?


Jeśli Polskę nazywasz Matką swoją czcigodną,
Jeśli piersią ochoczo w Jej obronie szafujesz,
Czemu śmiesz Ją traktować jak znajomość przygodną?
Czemu stery tej Arki w brudne łapy pakujesz?

[otomato]

"Polsko..."

Polsko, matko moja, Tyś mą czcią i wiarą
W sprawiedliwość dziejów odkąd pomnę wierzysz
Różną Ci przychodzi ważyć ludzi miarą
Niejednako wszystkim na ich sercach leżysz

[otomato]

Jak w pieśni słodkiej, matczynej - cudownej baśni
Skoro miarowo swymi skrzydłami uderzę
W niebo, w słońce ulecę - na pohybel waśni
Oto ja, Polska jestem w Waszej wspólnej wierze

[otomato]

Czy miałem prawo?

Czy miałem prawo życie swe rzucić w ulice
O amunicję jedynie dychać obawą
Czarne od śmierci ku niebu zwracać źrenice
Czy o takowe winienem prosić świat prawo?

Zapisane napalmem pamiętaj litery
Warszawa tysiąc dziewięćset czterdzieści cztery

[otomato]

„Za pozwoleniem Mistrza Słowackiego”



Szli krzycząc: „Polska! Polska!” - wtem jednego razu
Chcąc krzyczeć zapomnieli na ustach wyrazu;
Pewni jednak, że Pan Bóg do synów się przyzna,
Szli dalej krzycząc: „Boże! Ojczyzna! Ojczyzna!”.
Wtem Bóg z Mojżeszowego pokazał się krzaka,
Spojrzał na te krzyczące i zapytał: „Jaka?”

A drugi szedł i wołał w niebo wznosząc dłonie:
„Panie, daj niech się czuję w ludzi milionie
Jedno z niemi ukochać, jedno uczuć zdolny,
Sam choć mały, lecz z prawdy – zaprzeczyć im wolny”.
Wtem Bóg nad Mojżeszowym pokazał się krzakiem
I rzekł: „Chcesz Ty, ja widzę, być dawnym Polakiem”.

Tym, który strzegł macierzy od kresu do kresu,
Czapką omiótł z szacunku nie na znak moresu
Szablę dzierżył jak siostrę, nie to jako laskę,
Gdy we łbie zaszumi. Sam rozdawał łaskę.
„Czy takim?” spytał Pan Bóg głosem pełnym gniewu
„Odpowiedz” jak tu stoję względem mego krzewu.

Nie pomnisz tego wyrazu, próżno wznosisz dłonie
Kołacząc w bramy inne, kiedy dom twój płonie
Daj serce, niechże milion do ciebie się przyzna
To ona! jej szukacie – prawdziwa Ojczyzna
I ulgę czując odszedł z miłosierdzia znakiem
Pan Bóg wszechmogący nad Mojżeszowym krzakiem

[otomato]

Narodzie piękny, mądry, przez los skołatany
Pilnuj skarbu wolności, który jest Ci dany
Pomnij czyny swych Ojców, czerp z mądrości świata
Wzgardź głosem pusto brzmiącym raz na cztery lata
W jednej garści samolot - w drugiej jakaś tęcza
Nienawistne sztandary i kwiatów naręcza
Anioły ślą do piekła, diabeł rad być w niebie
A w tym, co mówią o Tobie - coraz mniej jest Ciebie